Po lewej, pod numerem 12, Czarne Kwiaty Norwida. Dziewiąte i ostatnie lokum Chopina w Paryżu. Następną kwaterę będzie miał już na cmentarzu Père-Lachaise. Co prawda – Norwid z Chopinem widział się w jego mieszkaniu przy ulicy Chaillot (od Pól Elizejskich w górę idąc, w lewym rzędzie domów, na pierwszym piętrze), ale dla dobra legendy, ileż to przewodnicy głupot opowiadają. Zostańmy zatem przy Placu Vendôme.
Po prawej, pod numerem 13, w dawnym Hôtel de Bourvallais – obecne Ministère de la Justice i moja pani od fizyki. Tysiąc razy nam powtarzała: Wzorzec metra, wykonany ze stopu irydu i platyny, znajduje się w Muzeum Miar i Wag w Sèvres pod Paryżem. Czułem, że nie ma jej co ufać, a pewności nabrałem, kiedy nowego kolegę (miał 153 wzrostu i podnosił ciężary w Budowlanych Opole) zapytała: Rysiu, a ty jesteś koszykarzem?
W Sèvres jest Bureau international des poids et mesures (Międzynarodowe Biuro Miar i Wag), ale primo, to nie muzeum, to biuro. Secundo: wzorzec metra wykonany w 1799 roku dawno już przestał obowiązywać, bo zaproponowana przez Francuską Akademię Nauk jako Mètre étalon jednostka miary równa jednej dziesięciomilionowej części odległości od bieguna północnego do równika została zastąpiona przez współczesną fizykę czymś, czego nawet powtórzyć nie potrafię.
Tertio: marmurowych Mètre étalon w Paryżu było 16, a nie jeden. Instalowano je w mieście w miejscach ruchliwych, umożliwiających mierzenie i kopiowanie, co miało ogarnąć burdel, jaki panował przed 1789 rokiem, kiedy każdy region Francji stosował swoje miary. Nie dość, że handlowało się trudno, to jeszcze handlarze oszukując kroili sukno i klientów jednako. Potrzebna była jedna miara.
Ocalały dwa. Jeden z nich jest po prawej od kolumny, pod oknem Ministerstwa (niedawno znowu go przesunęli, a spece dyskutują, czy aby oryginalny i stary), drugi niedaleko Senatu, przy rue Vaugirard. Tu nikt nie ma wątpliwości, że to oryginał.
licencjonowany guide-conférencier jeszcze od czasów guide-interprète national – do Państwa usług.
Zapraszam
